ترسناک اما خواندنی

فصل گندم ...

می آمدیّ و نگاهت پر از تبسم بود

تبسمی که میان گلایه ها گم بود

تو بودی و من و خورشید زخمی مغرب

زمان، زمان درو ؛ فصل، فصل گندم بود

تو بودی و من و آن شعر های تکراری

و خلوتی که تهی از نگاه مردم بود

من از علاقه و دل حرف می زدم با تو

ولی نگاه تو در عمق جاده ها گم بود

غروب بود و چو دریا دل تو طوفانی

و کشتی دل من در دل تلاطم بود

گذشتی از من و رفتی ، برو خداحافظ

عزیز! اولاغ من از کرگیش بی دم بود